De laatste outreach

Vrijdag 24-2 ‘’moedergevoelens’’

Vandaag hebben we de laatste outreach, die vindt plaats bij de school van Richard. We hebben trouwens heerlijk geslapen, Aart wat minder, maar hij ging om 04.30 op om Beatrice te helpen met het ontbijt. Ik hoorde de apen gillen maar ben weer in slaap gevallen.

De kinderen waren vrij vandaag, maar er zijn hier kinderen die ‘boarden’, dus op school wonen dus er waren genoeg aan het voetballen en spelen. Veel jonge mensen met kindertjes vandaag en het was heerlijk werken vandaag.
Vandaag hielpen we ongeveer 400 mensen, we zijn even naar de markt gegaan met Beatrice om eten te halen en na de outreach kregen we eten. De markt was trouwens super groot, en geweldige ervaring. Ik zal foto’s nog plaatsen. En ik heb nog een geweldig fout 70’s jurkje gekocht.
Op de markt werden de koeien in stukken gehakt met enorme messen voor onze neus, de koeienkoppen werden voorbij gereden in kruiwagens en de kippen en varkens werden vervoerd hangend aan fietsen  .

Karen en Hoglah werden even getest op Malaria just to be sure, en ze bleken postitief te zijn.. de meisjes hebben malaria maar nergens last van. We hebben ze medicijnen gegeven en ze komen er weer bovenop .

Vanmiddag zaten we even te relaxen en ik had de hele tijd oogcontact met een meisje. Ze klikte met haar tong en ik deed het terug. Dat was alles. Klikken, lachen, en oogcontact houden. Op een gegeven moment ging ik zitten en ze kwam dichterbij me. Ze kwam tegen me aanstaan en was een klein beetje verlegen aan het lachen en opnieuw met haar tong aan het klikken.. er was iets tussen ons.. ze kroop bijna in me en ik zei dat ze op schoot kon gaan zitten. Ze kwam dan ook gelijk, hing tegen me aan en het voelde alsof het mijn kind was. Niet uit te leggen.
Haar oogjes vielen steeds dicht. Ik vroeg of ze moe was en ze zei bijna onverstaanbaar yes.
Ik zei dat ze kon gaan slapen en maakte haar duidelijk dat ze niet bang hoefde te zijn. De had witte vlekken op haar hoofd als bewijs van wormen/schurft. Het interesseerde me allemaal niks. Dan maar vies, dan maar bacteriën. Slaap maar lekker meisje.
Ze viel in slaap in mijn armen. Het was vertrouwd. Ik barstte in tranen uit. Niet te omschrijven, zoiets intens. Een gevoel wat moeder heet. Ik zou haar zo meenemen naar huis, zonder na te hoeven denken over hoe. Ik wilde haar beschermen, opvoeden, bij me houden, voor altijd.
Terwijl ik dit typ lopen de tranen alweer over mijn wangen.

Aan het einde van deze outreach kregen we te eten en kwam er een gigantische zandstorm gevolgd door een stortbui. In Nederland code Rood, sluit alle deuren en ramen en ga de weg niet op. En hier gaat alles gewoon door hoor. 

We gingen na het eten naar huis en pas een uur of twee later kwamen Richard en het gezin thuis. Zij hebben opgeruimd en zijn druk geweest met van alles. De kindjes waren zeiknat van de bui dus die hebben we bij ons op de bank gezet met een dekentje. Heerlijk opwarmen 

We waren allemaal moe dus optijd naar bed.


In totaal hebben we met alle outreaches meer dan 4000 mensen geholpen. Gaaf toch?!