Op naar Richard
Door: Debbie
Blijf op de hoogte en volg Aart en Debbie
04 Maart 2017 | Oeganda, Soroti
Donderdag 23-2 ‘’op naar Richard’’
De koffers staan weer vroeg op het dak. Vandaag gaan we naar Richard en Beatrice en hun gezin. Richard is directeur op een school vlakbij zijn huis en de school waar Samson en Sara (de sponsorkindjes van Gerben en Naomi) ook naar school gaan.
Onderweg halen we grote zakken bonen en posho (dit is Maïsmeel) gehaald, dozen eieren en een bezem gekocht om mee te nemen naar Richard.
Toen we aankwamen zijn we even gestopt bij zijn school om de posho en bonen ook te verdelen in kleinere zakjes want dit delen we uit aan de ouderen waar we ook de matrassen voor hebben gehaald.
Richard was niet op school, zijn vader wel, en die vertelde dat Richard niet meer kon wachten tot we kwamen dus we stapten snel weer in om naar zijn huis te rijden. Bij de school hebben we Samson en Sara eerst even ontmoet na een tijdje zoeken, wat een mooie kindjes. Ik denk dat je in de blog van Naomi een uitgebreider verhaal over de kindjes kunt lezen.
Goed, we reden naar het huis van Richard en daar stonden ze ons op te wachten, Richard, Beatrice en hun zoontje Cees Evert. (3 jaar, vernoemd naar onze Cees ) hun 2 meiden zitten op dit moment op school, Karen(9) en Hoglah(8). We werden super vriendelijk en gastvrij ontvangen en voelden ons meteen welkom en op ons gemak.
Onze kamers werden ons gewezen en het was beter dan we hadden gedacht, we hadden verwacht dat we met zijn achten op 2 grote matrassen moesten slapen maar we hadden allemaal onze eigen ruimte, ons eigen bed met klamboe en een douche. (een gat naar buiten toe, een tonnetje water en een afwasteil). Heerlijk, de ruimtes werden gescheiden door gordijntjes, de gordijntjes functioneren als deuren. De woonkamer bestaat uit een bankje, tafeltje en waterton waar de kinderen af en toe een beker water uit halen. De keuken is buiten, een stenen muur en daar binnen een zelf gefabriceerd gasfornuis van stenen. Geweldig! Er lopen veel familieleden rond, veel kinderen, Richard heeft naast zijn eigen gezin dus ook veel meer mensen in en rond zijn huis lopen.
De hoofdlampen komen uit onze koffers tevoorschijn want hier is geen elektriciteit.
In de middag zijn we naar een paar ouderen geweest (Cees, Jeannette, Gerben , Naomi en Debbie)
En dat was zo prachtig om mee te maken. Deze ouderen zitten overdag naast hun hutje en in het hutje staat een ‘’bed’ zelfgemaakt, zelfbedacht, ondergepiest, ongedierte, stank.
De nieuwe matrassen kunnen deze mensen erg goed gebruiken. Wát een dankbaarheid. De ouderen voelen zich voor even gezien en dit doorbreekt even de eenzaamheid. Jeannette heeft echt een passie voor deze mensen en dat is zo mooi om te zien van dichtbij. Opnieuw ben ik geraakt… De mensen krijgen naast matrassen dus ook hun posho, bonen, brandstof, kleding, dekens, kleedjes, en beddengoed. We geven de mensen medicijnen als dat nodig is, de doosjes paracetamol worden uitgedeeld (ronald is ook weer mee) we meten ook hier de bloeddruk en maken de bedden op.
Een oudere man die we bezochten heeft in de tweede wereldoorlog vliegtuigen uit de lucht geschoten en is heel erg vrolijk. Hij begint uit dankbaarheid te zingen, te dansen, te springen, terwijl hij zo krom als een hoepel is en 90 jaar(heel bijzonder als je zo oud wordt).
Toen we thuiskwamen had de rest al geluncht (het was 17.00) dus wij moesten nu lunchen. Wij dachten diner, maar het bleek toch echt lunch te zijn. We ontmoetten Karen en Hoglah. Wat een lieve meisjes, bescheiden, en ontzettend mooi gewoon. We hebben gevoetbald met de kinderen en op een gegeven moment kwamen ze los en hadden de tijd van hun leven.
Later onder een lampje zaten we buiten en kregen we chapatti(soort pannenkoek) met ei. De kinderen riepen Auntie and Uncle naar binnen (zo worden we genoemd, we zijn allemaal ooms en tantes) en terwijl Aart de kleine Tressy(tracey) op schoot had werden we door Karen en Hoglah toegezongen: ‘’dear visitors we are so glad to welcome you’’, en ‘’welcome, welcome, welcome, may the Lord be with you, we wish you happiness, wherever you may be’’. De tranen zaten zo hoog, zo lief allemaal en zo aandoenlijk, we voelden ons zo thuis!
We ontmoetten Felix, hij woonde bij Richard, hij bleek een verre neef te zijn. Felix is 18 en heeft geen ouders. Hij klopte een tijd geleden bij Richard aan omdat hij niet meer wist hoe hij verder moest. Richard heeft gezorgd dat hij naar school kon en Felix helpt met de kinderen bijvoorbeeld. Hij helpt in huis. Nu heeft hij school afgerond en wil gaan studeren.
We ontmoetten Sara, een zusje van Beatrice, zij wil ook gaan studeren. Een lieve meid van 19 jaar. Die avond kreeg ik een briefje van haar in mijn handen gedrukt of ik vrienden wilde worden. Ze hoopte hierbij op een sponsor voor haar studie, maar uiteindelijk is dit echt heel duur en hebben wij haar moeten ‘teleurstellen’. Niet leuk.
In de avond rond 22.00 kregen we Suppe, (diner). Local food, en het was heerlijk.
De kippen werden trouwens voor onze neus gevangen, geslacht en geplukt. Dus ons avondeten liep vanmiddag nog gezellig voor ons neus rond te kakelen Geweldig, weer een ervaring rijker.
We hebben kennisgemaakt met het gat boven de grond, ons buiten ge’’douched’’. En ik heb beatrice op het hart gedrukt me wakker te maken als ze apen ziet. De apen lopen hier namelijk rond huis
Hopelijk zien we ze nog!!
De koffers staan weer vroeg op het dak. Vandaag gaan we naar Richard en Beatrice en hun gezin. Richard is directeur op een school vlakbij zijn huis en de school waar Samson en Sara (de sponsorkindjes van Gerben en Naomi) ook naar school gaan.
Onderweg halen we grote zakken bonen en posho (dit is Maïsmeel) gehaald, dozen eieren en een bezem gekocht om mee te nemen naar Richard.
Toen we aankwamen zijn we even gestopt bij zijn school om de posho en bonen ook te verdelen in kleinere zakjes want dit delen we uit aan de ouderen waar we ook de matrassen voor hebben gehaald.
Richard was niet op school, zijn vader wel, en die vertelde dat Richard niet meer kon wachten tot we kwamen dus we stapten snel weer in om naar zijn huis te rijden. Bij de school hebben we Samson en Sara eerst even ontmoet na een tijdje zoeken, wat een mooie kindjes. Ik denk dat je in de blog van Naomi een uitgebreider verhaal over de kindjes kunt lezen.
Goed, we reden naar het huis van Richard en daar stonden ze ons op te wachten, Richard, Beatrice en hun zoontje Cees Evert. (3 jaar, vernoemd naar onze Cees ) hun 2 meiden zitten op dit moment op school, Karen(9) en Hoglah(8). We werden super vriendelijk en gastvrij ontvangen en voelden ons meteen welkom en op ons gemak.
Onze kamers werden ons gewezen en het was beter dan we hadden gedacht, we hadden verwacht dat we met zijn achten op 2 grote matrassen moesten slapen maar we hadden allemaal onze eigen ruimte, ons eigen bed met klamboe en een douche. (een gat naar buiten toe, een tonnetje water en een afwasteil). Heerlijk, de ruimtes werden gescheiden door gordijntjes, de gordijntjes functioneren als deuren. De woonkamer bestaat uit een bankje, tafeltje en waterton waar de kinderen af en toe een beker water uit halen. De keuken is buiten, een stenen muur en daar binnen een zelf gefabriceerd gasfornuis van stenen. Geweldig! Er lopen veel familieleden rond, veel kinderen, Richard heeft naast zijn eigen gezin dus ook veel meer mensen in en rond zijn huis lopen.
De hoofdlampen komen uit onze koffers tevoorschijn want hier is geen elektriciteit.
In de middag zijn we naar een paar ouderen geweest (Cees, Jeannette, Gerben , Naomi en Debbie)
En dat was zo prachtig om mee te maken. Deze ouderen zitten overdag naast hun hutje en in het hutje staat een ‘’bed’ zelfgemaakt, zelfbedacht, ondergepiest, ongedierte, stank.
De nieuwe matrassen kunnen deze mensen erg goed gebruiken. Wát een dankbaarheid. De ouderen voelen zich voor even gezien en dit doorbreekt even de eenzaamheid. Jeannette heeft echt een passie voor deze mensen en dat is zo mooi om te zien van dichtbij. Opnieuw ben ik geraakt… De mensen krijgen naast matrassen dus ook hun posho, bonen, brandstof, kleding, dekens, kleedjes, en beddengoed. We geven de mensen medicijnen als dat nodig is, de doosjes paracetamol worden uitgedeeld (ronald is ook weer mee) we meten ook hier de bloeddruk en maken de bedden op.
Een oudere man die we bezochten heeft in de tweede wereldoorlog vliegtuigen uit de lucht geschoten en is heel erg vrolijk. Hij begint uit dankbaarheid te zingen, te dansen, te springen, terwijl hij zo krom als een hoepel is en 90 jaar(heel bijzonder als je zo oud wordt).
Toen we thuiskwamen had de rest al geluncht (het was 17.00) dus wij moesten nu lunchen. Wij dachten diner, maar het bleek toch echt lunch te zijn. We ontmoetten Karen en Hoglah. Wat een lieve meisjes, bescheiden, en ontzettend mooi gewoon. We hebben gevoetbald met de kinderen en op een gegeven moment kwamen ze los en hadden de tijd van hun leven.
Later onder een lampje zaten we buiten en kregen we chapatti(soort pannenkoek) met ei. De kinderen riepen Auntie and Uncle naar binnen (zo worden we genoemd, we zijn allemaal ooms en tantes) en terwijl Aart de kleine Tressy(tracey) op schoot had werden we door Karen en Hoglah toegezongen: ‘’dear visitors we are so glad to welcome you’’, en ‘’welcome, welcome, welcome, may the Lord be with you, we wish you happiness, wherever you may be’’. De tranen zaten zo hoog, zo lief allemaal en zo aandoenlijk, we voelden ons zo thuis!
We ontmoetten Felix, hij woonde bij Richard, hij bleek een verre neef te zijn. Felix is 18 en heeft geen ouders. Hij klopte een tijd geleden bij Richard aan omdat hij niet meer wist hoe hij verder moest. Richard heeft gezorgd dat hij naar school kon en Felix helpt met de kinderen bijvoorbeeld. Hij helpt in huis. Nu heeft hij school afgerond en wil gaan studeren.
We ontmoetten Sara, een zusje van Beatrice, zij wil ook gaan studeren. Een lieve meid van 19 jaar. Die avond kreeg ik een briefje van haar in mijn handen gedrukt of ik vrienden wilde worden. Ze hoopte hierbij op een sponsor voor haar studie, maar uiteindelijk is dit echt heel duur en hebben wij haar moeten ‘teleurstellen’. Niet leuk.
In de avond rond 22.00 kregen we Suppe, (diner). Local food, en het was heerlijk.
De kippen werden trouwens voor onze neus gevangen, geslacht en geplukt. Dus ons avondeten liep vanmiddag nog gezellig voor ons neus rond te kakelen Geweldig, weer een ervaring rijker.
We hebben kennisgemaakt met het gat boven de grond, ons buiten ge’’douched’’. En ik heb beatrice op het hart gedrukt me wakker te maken als ze apen ziet. De apen lopen hier namelijk rond huis
Hopelijk zien we ze nog!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
