Outreaches bij de stammen

17-2-2017 ‘’war’’

Yes, Vandaag naar de stam called WAR!
Deze naam omdat het een heel aggressief volk is wat vooral vroeger tegen alles en iedereen in ging. Ze doen het op hun manier en zo doen ze dat al honderden jaren. De regering heeft vooral in het verleden meerdere malen geprobeerd om hier iets aan te doen maar te vergeefs.. Ze vochten met de regering en de verhalen gaan dat de jonge mannen 7 dagen aan 1 stuk door vochten zonder voedsel! De regering is er al een tijd klaar mee en laat ze links liggen, precies wat ze willen. Als je daar 10 jaar geleden zou komen om het werk te doen wat wij vandaag gaan doen werd je vermoord omdat je geld had. Lekker idee. (dit hoorde ik pas achteraf haha)

Onderweg moesten we eerst langs het DHO(district health officer) omdat we moesten uitleggen wat we kwamen doen en zijn goedkeuring vragen. We kregen zijn blessing en konden gaan toen we ons verhaal hadden gedaan. Ook weer meegemaakt. Allemaal ervaring hier.

Toen we aankwamen bij de dorpjes (hutjes met een omheining is een dorpje)
Werden we als eerste beroerd van de asfalt-tyfus-lucht en ten tweede werden we als apen onderzocht. De mensen hier poepen, piesen, spugen en snuiten van zich af, hebben geen ondergoed, we zien dus alle maten piemels voor bij komen of je nou wil of niet, sommige kindjes hebben helemaal geen kleding en sommigen hebben kleedjes om zich heen om zich toch wat te bedekken, evenals de volwassenen. De mannen hier hebben hoedjes met een veer, de ‘’echte’’ mannen hebben een soort ding door hun lip en als je volwassen bent als man word te voortand eruit geslagen en door dat gat moet je spugen. Dat is een uiting van autoriteit?
De vrouwen hebben prachtige zelfgemaakte kettingen armbanden oorbellen noem het maar op, je kan het je niet voorstellen hoe ze dat doen… met niks eigenlijk.. heel kleurrijk allemaal.

Naomi smeert zich in met zonnebrandcréme en de kinderen weten níét wat ze zien.

Er is niks geregeld vandaag en het lijkt alsof we omdraaien en naar huis gaan omdat we onszelf vergassen in de lucht van gif, omdat er nog geen dokters zijn, omdat er nog geen bankjes staan, de bisschop heeft niks geregeld? Communiceren is niet mogelijk want er zijn nog geen vertalers aanwezig. WAAR zijn we in beland?! Dit is groeten uit de rimboe. Maar dan echt echt.

Na wat ergernissen en lang wachten komt er het een en ander in beweging, de tafels en bankjes arriveren op de bus van Moses. We zetten wat op en in een klein huisje zetten we de apotheek op.

Chaos, chaos, chaos vandaag. Ik kan niet uitleggen hoe dat is. Alleen de foto’s kunnen dat en de echte verhalen als we thuis zijn die we jullie gaan vertellen natuurlijk als we dat kunnen überhaupt. Men….


Aart en Adriaan bogen hun hoofden weer over de bloeddrukmeters en ik liep overal een beetje tussendoor om enigszins orde te houden? Joseph en Samuël waren de vertalers en dit was echt heel, heel fijn. Toen de bloeddruk was gemeten konden de mensen in de rij in de brandende zon staan wachten bij de dokter. Er was een kindje aan het wachten met een papiertje dus ik bracht hem naar de dokter. Dit jongetje had geen ouders en bleek niet te kunnen praten dit kindje was ‘’stom’’. Nooit naar school geweest, geen opvoeding, dus de dokter zei dat dit jochie niet geholpen kon worden. Mijn hart brak.

De kinderen hebben hier geen opvoeding. NEE is niet duidelijk. Er moeten stokken aan te pas komen dan pas luisteren ze omdat ze er bang voor zijn. Met deze stokken geven de volwassenen de kinderen tikken en schreeuwen en dan rennen ze weg. Net beesten. Naar om te zien. De kinderen zijn dan ook heel brutaal, in onze ogen, omdat ze moeten overleven dus ze moeten wel. Alle volwassenen zijn verantwoordelijk voor alle kinderen. Een rare wereld. Een rare manier van denken, wat er bij ons niet in gaat.

De kinderen zijn ook niet zielig, alleen wij vinden van wel omdat wij niet weten wat we zien. Zij zelf weten niet beter net als wij niet beter weten dat we wel zijn opgevoed.
We worden gewoon belachelijk gemaakt door ze. Ik vroeg Joseph hoe het komt dat er hier zoveel kinderen zijn zonder ouders en hij vertelde dat de ouders elkaar hebben vermoord tijdens een oorlog of simpelweg ondervoeding.

Aan het eind van deze outreach zijn we nog een dorp in gegaan om nutridrank (bijvoeding) en paracetamol te geven aan oude mensen die niet konden komen.
Een vrouw was verlamd, kon niet lopen. Deze hebben we paracetamol en een flesje nutri gegeven of een paar. De andere vrouw was blind en ook erg vermagerd evenals de andere vrouw.
Pijnstillers is het enige wat je deze mensen kan geven, ze zitten te wachten(misschien wel verlangen)op de dood. Heftig om mee te maken van zo dichtbij..

Verderop gingen we écht het dorp binnen, we kropen de omheining in en daar zat een man die echt vel over been was. Deze hebben we ook wat flesjes gegeven en paracetamols. Hier waren veel mensen aanwezig en een vrouw met een kleine baby.
De vrouw had geen voeding meer voor het baby’tje en vroeg een mij of ik het kind borstvoeding wilde geven. Later vroeg ze Adriaan of ze het kind mee wilde nemen. Dit zijn heftige momenten.

We moesten uitkijken waar we liepen want er lagen overal drollen waarvan een groot aantal vers gelegd en pies en viezigheid..
We waren echt bij wilden, bij de beesten af.
Maar dit is HUN manier en dat gaat waarschijnlijk ook nooit veranderen. Vandaag keken we de realiteit recht in de ogen.


18-2-2017 ‘’Nakadakadokodoi’’

We beginnen even met afgelopen nacht; Ik werd wakker van geluiden. Het leek alsof er hout werd weg gevreten door enorme beesten. Ik maakte aart wakker en ik moest uiteindelijk de held uithangen en op speurtocht gaan. Het bleek een enorme kakkerlak te zijn. Na heel wat angst overwonnen te hebben heb ik hem gevangen en samen hebben we onze hut indringervrij gemaakt en zijn weer gaan slapen…. Leverde leuke plaatjes op ;)

Vandaag naar Stam 2! Genaamd ‘’Nakadakadokodoi’’ ik weet niet waarom, weet niet wat het betekend, maar het klinkt fantastisch.
Vanochtend begon niet heel gesmeerd, want we stapten de bus in en al gauw stopten we bij het ziekenhuis waar we weer tafels en stoelen haalden en bovenop de bus gooiden. We hebben in het ziekenhuis gekeken en Cees liet hier de tas met verband en andere medische spullen achter. De spullen konden ze hier erg goed gebruiken want eigenlijk was alles op…. Gammele bedjes, hier en daar een patiënt op een zaal en echt alles behalve hygiënisch natuurlijk. Een ambulance met een lekke band stond voor het ziekenhuis. De ambulances die hier zijn, zijn alleen voor het vervoer. Een brancard in 100 stukken en aan elkaar gelijmd en alles behalve comfortabel. Ongelooflijk.

Goed. Toen we wilden vertrekken stonden er wat ‘nurses’ te wachten. Deze zeiden dat ze met ons mee gingen om te helpen maar Ronald had al dokters en verpleegkundigen op de plek van bestemming dus dit was puur een truc om geld te kunnen verdienen. Ze stapten in de bus en we waren allemaal verbaasd en geïrriteerd hierdoor, je moet hier echt de hele dag door knoppen omzetten in je hoofd haha.
De nurses gingen mee en na een gesprekje met Ronald (de hoofddokter) vertelde Ronald dat dit niet de bedoeling was dus het geld wat de nurses krijgen moest nu worden verdeeld ook onder degenen die er niet hoorden te zijn. Dit was aan Ronald.

We konden terecht in de kerk en toen wij aan kwamen was alles al aardig op gezet in tegenstelling tot gisteren. We hadden vertraging door het voorval met de nurses en de afrikaanse denkwijze dus we begonnen rond 11.00. vandaag hielpen we ongeveer 400 mensen, gisteren 750. Een behoorlijk verschil, maar wel weer gecompenseerd want per outreach ‘kunnen’ we 500 helpen.

Vandaag verliep gesmeerd, alles goed georganiseerd en duidelijk vergeleken met de vorige keer.
De apotheek begint steeds beter te lopen doordat we er wat orde in krijgen.

We hebben iedereen op een gegeven moment vitamine C pillen uitgedeeld, en multivitaminen.
De kinderen kregen van ons nutridrink (bijvoeding) heel bijzonder om te doen. Ook het moment dat je een kindje te drinken geeft en in de ogen kijkt, wat er gezegd wordt zonder woorden maar alleen met oogcontact is magisch. Dit zijn momenten die je niet kunt uitleggen maar meegemaakt moet hebben.