2e Outreach en weer reizen

Woensdag 15-2-2017 ‘’FEELING ALL BETTER!’’

Here we go! De tweede outreach in de sloppenwijken! Voor mij de eerste dus best spannend; what to expect?

Erg gespannen ben ik niet omdat ik niet weet wat ik moet verwachten denk ik. We vertrokken weer optijd (het is hier elke dag vroeg opstaan, maar dat is heerlijk want ’s ochtends vroeg is er nog geen zon en waait het een beetje).

Moses the driver was er ook weer klaar voor. Iedereen weer beter dus met zijn 8en weer in het bussie. We lunchen tijdens de outreaches niet, zijn pas terug met het avondeten dus veel koekjes en water mee. Onderweg halen we Ronald (de hoofddokter) op en een aantal andere dokters en verpleegsters net als ze gisteren deden.
Gisteren was de apotheek een chaotisch zooitje dus ik ben benieuwd hoe dat vandaag gaat.
Het is al warm en we hoeven niet zo lang te rijden. Het is aardig duidelijk te zien om ons heen wanneer we de sloppenwijk naderen.
Wanneer we een hek binnen rijden is er een groot terrein met zand en gras en een paar boompjes, rechts een school en links een schooltje. Veel kinderen, maar deze hebben natuurlijk gewoon les dus er zijn een aantal die ons komen begroeten met een buiging en een hand. (de kinderen knielen hier voor je neer wanneer ze je begroeten uit beleefdheid).
Er is afgesproken dat er een grote tent komt te staan die wordt voor ons opgezet. Gelukkig, want veel schaduw naast 1 grote boom hebben we niet.

Wanneer we kunnen gaan beginnen met opbouwen starten we met een groot team met een kring gebed. Mooi .

Binnen no time staat de tent, staan er tafels voor de dokters(posten), Bankjes voor het bloeddruk meten, bankjes voor de mensen die moeten wachten bij de dokter, het lab en de apotheek. De dokters trekken over hun overhemd en strop hun witte doktersjas en we zijn klaar om te beginnen, haha, en wij in ons mooie zomerse afrikaanse kloffie ;)

Aart en Adriaan beginnen met de bloeddruk meters, Gerben en Naomi met de testen, Cees houdt het overzicht, Jeannette en Denise gaan bananen kopen en ik heb even niet zo veel te doen. Dat kan, geeft niet, maar het duurt niet lang tot Ronald me vraagt te helpen bij de apotheek. Ik stel me voor aan de rest. Dit is een kwestie van organiseren, (zelfgemaakte) envelopjes schrijven met daarop wat er in zit en de dosering en deze vullen.
Wanneer Jeannette en Denise terugkomen gaan zij wormenkuren uitdelen samen met de teachers aan alle kinderen. Dit krijgen wij verder niet echt mee, want het is een stukje verderop.
Het is hard werken en het is bloedheet.
Er komen steeds meer mensen(zieken) en de rijen voor het inschrijven, het bloeddruk meten, de dokters en de apotheek worden langer en langer.
Verstand op 0 en doorbuffelen dus.

In de middag nam Denise mij over bij de apotheek en ben ik bloeddruk gaan meten. Dit is echt heel leuk om te doen. Bloeddruk meten gebeurd bij iedereen die ouder is dan 40 of mensen moeten er speciaal om vragen. Ook gebeurt het nog wel eens dat de dokter met iemand aankomt als hij het niet vertrouwd. De mensen hier zijn erg dankbaar en tijdens het meten zit je toch wel even 1 op 1, even oogcontact, een glimlach of een vriendelijk knikje… Het zegt vaak meer dan 1000 woorden.

Een Dronken(bezopen) man gooit wat roet in het eten door in zijn eigen taal de mensen te vertellen dat wij kwaad in zin hebben of iets in die geest en hij zorgt voor onrust. Deze man is weggestuurd dus nu kan de dag doorgaan. Hier in de sloppenwijk zijn heel erg veel alcoholisten, in de wijk staan heel veel tonnen en ze brouwen hun eigen drank. Er komen heel veel hoge bloeddrukken voorbij en er zijn heel wat mensen met klachten.

De malaria testen gaan goed 8 van de 90 ongeveer waren positief, het is het droge seizoen dus minder mensen hebben malaria. Wanneer het vochtig is zijn er meer muggen dus meer kans op malaria.

Aan het eind van de outreach zijn we nog even écht de sloppenwijk in gelopen om toch een goeie indruk te krijgen van de omgeving waar de mensen van vandaag vandan kwamen.
De aroma’s van alcohol komen ons tegemoet en de kippen lopen voor onze voeten. De krotjes (houten verrotte hutjes) zakken nog net niet in elkaar en er hangt een geit aan zijn poten voor het diner. Er liggen gevangen vissen op een plaat en deze zijn pikzwart en ik weet zeker bedorven. Dat is wel even wat Anders dan Koelewijn’s vis ;). Veel, veel te zien. Indrukwekkend, schokkend, we kijken naar de werkelijkheid. Niet uit te leggen.

Het is zó onwijs moeilijk om via deze weg jullie op de hoogte te brengen van onze ervaringen, alles wat we zien nemen we op en is zo intens, dus ik stop denk ik voor vandaag.

Toen we klaar waren vandaag (nog even heel leuk om te delen) maakten we ‘selfies’ met onze telefoons (aart en ik) en de kinderen werden HE-LE-MAAL gek. Ze zagen natuurlijk hun zelf in de telefoon en die kinderen snappen daar niks van dus gaan helemaal uit hun plaat.
Ik heb met de kinderen gedanst en gezongen en op een gegeven moment werd er zo aan mij gehangen dat ik dacht dat ik om zou vallen, als ik om zou vallen zou ik werkelijk worden geplet omdat alle kinderen dan op me zouden springen uit enthousiasme. Van dit moment kregen we zoveel energie..

Met een voldaan gevoel stappen we de bus in en zwaaien we iedereen uit.
Douchen, eten, kletsen en naar bed. Morgen reizen we naar bestemming 3.


16-2-2017 ‘’het meest stugge gebied’’

Vandaag gaan we rijden naar de stad Kotido, in het karamodja gebied. Karamodja is het meest stugge gebied op aarde volgens aart zijn bronnen. Ze hebben een stam genaamd ‘’war’’ en daar gaan we morgen naar toe om een outreach te verzorgen. Nou ik heb al gebeden of jullie voor ons willen bidden hahaha!

Ongeveer 8 uur in ons bussie eerst naar Soroti (daar gaan we zondag naar toe, heerlijk naar een hotel en 2 dagen niets) om de Bisschop van karamodja op halen en zijn vrouw (zij is verpleegkundige en zal ons ook helpen met de outreaches bij de stammen). Daarna rijden we door. De asfalt is weg, we rijden –lees: hobbelen- over een zandweg en alles word steeds droger en bruiner. Steeds minder groen, steeds meer woestijn. Nú komen we pas echt Afrika binnen, zoals op tv. Jemig.

We stoppen onderweg nog even bij een kerk om de benen te strekken en de mensen lijken allemaal geschokt omdat ze blanken zien. Tussen de geiten en de zandstorm strekken we onze benen en we besluiten weer in te stappen en de reis voort te zetten. De vrouw van de pastor van de kerk geeft ons vers geplukte vruchten (de naam hiervan weet ik niet) en uit beleefdheid nemen we die mee natuurlijk.

Na uren zitten, kijken en zweten komen we aan in Kotido maar we kwamen erachter dat we een bed en breakfast hadden gereserveerd en daar zat het diner dus niet bij, deze moet je apart reserveren. Dus we krijgen bij een tentje VOL muggen local food (Tjapati, soort pannenkoek. Rijst, kip, bonen en een soort bananenmengsel.) de omgeving bevorderd de eetlust niet bepaald, maar we hebben honger. Uiteindelijk gaat mijn knop ook om en zit ik genadeloos, ruig, te kluiven aan mijn kip, YES, THIS IS UGANDA  de mensen hier zien er al uit zoals op tv, het programma groeten uit de rimboe. Met zelfgemaakte kettingen hoeden en schoenen. Dansend een soort ritueel dans over straat, leuk om te zien. Ons buikje is gevuld en met een doek om mijn hoofd tegen de zon gaan we naar ons verblijf. Het is op 600 meter afstand van de eettent en het zijn hele leuke hutjes, opnieuw, met rieten dakjes. Back to basic.

Nu installeren en een koude soda! (koud is 23 graden)